Ubezpieczyciel może tak postąpić tylko jeżeli poszkodowany wyrazi na to zgodę lub jeśli w pojeździe przed wypadkiem wykorzystane były także części alternatywne. W każdym innym przypadku zastosowanie ma art. 363 § 1 kodeksu cywilnego: „naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej”. Wynika z tego, że w znakomitej większości spraw należy się wykorzystanie oryginalnych części przy naprawie samochodu.

Zakład Ubezpieczeń przy wyliczaniu odszkodowania uznaje, że skoro samochód był już eksploatowany od dawna, to jego części były w mniejszym lub większym stopniu zużyte. W związku z powyższym zaniża wysokość odszkodowania o tzw. amortyzację. W tym wypadku także jest to działanie bezprawne. Ustalona w tym zakresie linia orzecznicza, ustalona uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1980 r. (sygn. III CRN 223/80) mówi,
że „przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną
za szkodę”.

Towarzystwa ubezpieczeniowe często pomniejszają wypłatę odszkodowania o podatek VAT. Są jasne zasady, kiedy odszkodowanie może być pomniejszone o podatek VAT, które mają podstawy w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r. (sygn. akt III CZP 150/06), zgodnie z którego treścią odszkodowanie OC przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego.

Aby określić wysokość odszkodowania w przypadku szkody częściowej lub całkowitej, należy znać wartość rynkową uszkodzonego samochodu. Kwotę tę określa zakład ubezpieczeń wypłacający odszkodowanie. Określenie wartości pojazdu odbywa się zazwyczaj w specjalistycznych systemach Info-Expert i Eurotax, gdzie definiuje się szczegółowe cechy samochodu: marka, model, rok produkcji, wyposażenie itp. Zdarza się jednak, że jeśli operator wprowadzi niepełne (zbyt ogólne) dane, wartość samochodu brana pod uwagę przy kalkulacji szkody może być niższa niż powinna. Dlatego przeanalizowanie wartości pojazdu określoną przez zakład ubezpieczeń w prawidłowy sposób pozwoli znacząco zwiększyć wartość pojazdu.

Koszty wyliczane przez ubezpieczycieli często są uśredniane, co z kolei zaniża cenę usług naprawczych. Takie postępowanie nie ma podstaw prawnych. Rzecznik Ubezpieczonych powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2003 r. (sygn. III CZP 32/03) stwierdza, że nie można w tym kontekście mówić o cenach uśrednionych, lecz stosowanych w indywidualnej naprawie dokonywanej w wybranym przez poszkodowanego zakładzie naprawczym. Zakład ubezpieczeń, który najpierw zaakceptował zasadność i sposób dokonania naprawy, a potem uśrednia stawki za robociznę, tym samym kwestionuje prawo poszkodowanego do swobodnego wyboru zakładu naprawczego.

Ubezpieczyciel, twierdzi często, że uszkodzenie, za które należy się odszkodowanie, nie miało związku ze zdarzeniem, które zgłaszasz, ale „było już wcześniej”. Oczywiście podobna sytuacja jest możliwa, ale jeśli sprawa dotyczy samochodu bezwypadkowego, to tego typu oświadczenia bywają krzywdzące. W takiej sytuacji może okazać się konieczne powołanie bezstronnego biegłego rzeczoznawcy, który rozstrzygnie, czy dane uszkodzenie ma związek z danym zdarzeniem drogowym.

Jeżeli wypadek i związane z nim konsekwencje były dotkliwe dla pojazdu, może się okazać, że zakład ubezpieczeń stwierdzi tzw. szkodę całkowitą i z takiego tytułu rozliczy wypłatę odszkodowania. Ubezpieczyciele chętnie orzekają szkody całkowite, tłumacząc że np. naprawa jest nieopłacalna, bo przekracza 70% wartości pojazdu. Tego typu działania są nieuprawnione, ponieważ zgodnie z opinią Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r. (sygn. akt III CZP 76/05) za nadmierne należy uznawać tylko te koszty naprawy, które przekraczają 100% wartości pojazdu sprzed szkody. Jeśli więc koszty naprawy pojazdu nie przekraczają jego wartości sprzed szkody, to można domagać się  takiej kalkulacji, która uwzględni jego naprawienie, a nie oddanie na złom.

„Bezwypadkowy” – to określenie, którego większość osób szuka w ofertach sprzedaży używanych samochodów. Abstrahując od tego, czy rzeczywiście auta wystawiane na aukcje są takie bezwypadkowe, za jakie przedstawiają je sprzedający, można powiedzieć jednoznacznie, że sam fakt uczestniczenia w poważnej kolizji może zmniejszyć wartość handlową samochodu, nawet jeśli auto zostało naprawione prawidłowo. Sąd Najwyższy 12 października 2001 r. (sygn. akt III CZP 57/01) podjął uchwałę następującej treści: „odszkodowanie za uszkodzenie samochodu może obejmować oprócz kosztów jego naprawy także zapłatę sumy pieniężnej, odpowiadającej różnicy między wartością tego samochodu przed uszkodzeniem i po naprawie”.